Handleiding"gesprek met mezelf"
Dit jaar roep ik uit tot het jaar van de schaduw. Het staat in teken van intense ontmoetingen met de minder fraaie kanten aan mezelf. Terwijl het zonlicht steeds harder haar stralen op mij richt, wordt de schaduw in mij steeds donkerder, bijna zwart. Wat heb ik veel verborgen gehouden voor mezelf al die jaren. Wat heb ik veel binnensmonds gehouden. Zoveel weggedrukte gevoelens. |
|
Was ik dan "fake" al die jaren?
Ja, eigenlijk wel. Maar niet met opzet. Ik wist niet beter.
Ik wilde alleen maar mezelf beschermen, pijn verdringen en liefde ontvangen.
Je kent ze wel "de ferme maskers" (en ik heb het niet over de mondmaskers :p )
alhoewel ik denk dat er evenveel "ferme maskers zijn" op deze aardbol dan mondmaskers.
Vaak zei ik "ja", terwijl er ergens in mijn lijf "nee" gefluisterd werd.
Mijn kwaadheid slikte ik in voor de goede vrede.
Mijn angstgevoelens ging ik relativeren en stilaan kwam ik in een soort van overleefmodus terecht.
Was ik gelukkig? ...
Ik was afgevlakt gelukkig, maar niet intens gelukkig.
In plaats van mezelf te beschermen, verloochende ik mezelf.
Ik durfde niet te kijken naar wat er werkelijk in mij leefde, mijn pijn mocht er niet zijn en daardoor ook niet mijn intense vreugde.
De druk op mijn hart, de spanning in mijn onderbuik, de pijn in mijn spieren al die jaren... allemaal uitingen van verdrongen emoties,
allemaal uitingen van zelfafwijzing.
Het fysieke lichaam herbergt veel wijsheid in zich.
Jaren negeerde ik haar uitingen van ongenoegen.
Gelukkig is dit ondertussen verleden tijd. Via therapie leerde ik terug te voelen wat er in mij leefde en mezelf te respecteren.
Jawel, jullie lezen het goed, ik heb verschillende jaren therapie gevolgd, gaande van psychotherapie tot creatieve therapie, familieopstellingen, energetisch werk enz...
Dit is het allermooiste geschenk dat ik aan mezelf gegeven heb.
Iedereen zou zichzelf jaarlijks een aantal therapiesessies cadeau mogen doen, de wereld zou er veel mooier uitzien denk ik.
Stap voor stap, met veel vallen en opstaan ben ik gekomen waar ik nu ben. En de weg is nog lang, hopelijk nog heel lang.
Nu weet ik dat alles wat mij triggert een uitnodiging is om naar mezelf te kijken.
Nu weet ik dat alles wat ik in de ander afwijs of veroordeel een afwijzing is van een stukje in mezelf, een stukje dat snakt naar bestaansrecht.
En alleen ik kan mezelf die liefde en zachte heling schenken.
Tot aan onze dood mogen wij groeien en bloeien en uiteindelijk hopelijk ook wat krimpen van ouderdom om dan in onze slaap te sterven met een gelukzalige glimlach.
Dromen is toegestaan.
"BERGTOCHT NAAR DE ZIEL" niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk zou zijn
Ja, eigenlijk wel. Maar niet met opzet. Ik wist niet beter.
Ik wilde alleen maar mezelf beschermen, pijn verdringen en liefde ontvangen.
Je kent ze wel "de ferme maskers" (en ik heb het niet over de mondmaskers :p )
alhoewel ik denk dat er evenveel "ferme maskers zijn" op deze aardbol dan mondmaskers.
Vaak zei ik "ja", terwijl er ergens in mijn lijf "nee" gefluisterd werd.
Mijn kwaadheid slikte ik in voor de goede vrede.
Mijn angstgevoelens ging ik relativeren en stilaan kwam ik in een soort van overleefmodus terecht.
Was ik gelukkig? ...
Ik was afgevlakt gelukkig, maar niet intens gelukkig.
In plaats van mezelf te beschermen, verloochende ik mezelf.
Ik durfde niet te kijken naar wat er werkelijk in mij leefde, mijn pijn mocht er niet zijn en daardoor ook niet mijn intense vreugde.
De druk op mijn hart, de spanning in mijn onderbuik, de pijn in mijn spieren al die jaren... allemaal uitingen van verdrongen emoties,
allemaal uitingen van zelfafwijzing.
Het fysieke lichaam herbergt veel wijsheid in zich.
Jaren negeerde ik haar uitingen van ongenoegen.
Gelukkig is dit ondertussen verleden tijd. Via therapie leerde ik terug te voelen wat er in mij leefde en mezelf te respecteren.
Jawel, jullie lezen het goed, ik heb verschillende jaren therapie gevolgd, gaande van psychotherapie tot creatieve therapie, familieopstellingen, energetisch werk enz...
Dit is het allermooiste geschenk dat ik aan mezelf gegeven heb.
Iedereen zou zichzelf jaarlijks een aantal therapiesessies cadeau mogen doen, de wereld zou er veel mooier uitzien denk ik.
Stap voor stap, met veel vallen en opstaan ben ik gekomen waar ik nu ben. En de weg is nog lang, hopelijk nog heel lang.
Nu weet ik dat alles wat mij triggert een uitnodiging is om naar mezelf te kijken.
Nu weet ik dat alles wat ik in de ander afwijs of veroordeel een afwijzing is van een stukje in mezelf, een stukje dat snakt naar bestaansrecht.
En alleen ik kan mezelf die liefde en zachte heling schenken.
Tot aan onze dood mogen wij groeien en bloeien en uiteindelijk hopelijk ook wat krimpen van ouderdom om dan in onze slaap te sterven met een gelukzalige glimlach.
Dromen is toegestaan.
"BERGTOCHT NAAR DE ZIEL" niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk zou zijn