stilzwijgen of niet

Wekenlang word ik met momenten overvallen door vlagen van kwaadheid.
Zelfs midden in de nacht, zomaar uit het niets kan ik kwaad wakker worden.
Het is alsof ik ’s nachts door de vele eenzame en verdrietige rusthuisbewoners wordt toegesproken.
Ze voelen zich in de steek gelaten, gemarteld zelfs… 
Het enige wat ze hebben op het einde van hun leven zijn hun gedachten EN hun geliefden.
Deze mensen staan aan het einde van hun levensverhaal en worden hun geliefden ontzegd.
Ze moeten zich tevreden stellen met een “afstandelijk” half uurtjes bezoek van de kinderen ,
kleinkinderen zijn coronavergif.
​

Corona is de pest,
en toch ook niet.
De mens maakt er de pest van.

Sterven hoort bij het leven.
En ja het is een vreselijke ziekte, maar er zijn nog massa’s vreselijke ziektes
waar we aan doodgaan maar waar we geen dagelijkse cijfers en beelden van krijgen te zien.

Ik ga geen discussies voeren, daar heb ik geen zin in.
Het enige wat ik wil doen is de “on-menselijkheid” van de corona-aanpak benadrukken.
Sommige regels zijn noodzakelijk en dat begrijpen we allemaal.
Maar virologen weten ook nog niet alles en politiekers nog minder.

Het kan ALTIJD anders.
​
Angst voor de dood ontneemt ons de liefde en vrijheid.
Op lange termijn maakt het ons kwetsbaar, geïrriteerd en vatbaar voor ziekte. 
Op lange termijn schaden deze maatregelen onze gezondheid.

Is er iemand in kostuum die daar aan denkt?
​

Wat uw mening ook moge zijn, dat is de uwe en dat is ok.
Alles wat jij voelt in dit coronatijdperk, wees er lief voor. 
Zelfs kwaadheid en frustratie hebben recht op hun bestaan. 
​
Ik pleit als kunstenaar voor “menselijkheid” in dit coronaverhaal.
Angst is een slechte raadgever.

Vorige pagina