wonderfluit
|
"gesprek met mezelf"
Al die jaren, heel veel jaren trachtte ik "te voldoen" aan wat IK DACHT dat anderen van mij verwachtten. Ik wilde hen niet teleurstellen. Ik sprong over mijn grenzen als een jong veulen, onbezonnen en wild. Het enige wat telde was "voldoen", want daardoor zou ik geliefd zijn. Hoe ik me daarbij voelde negeerde ik ten alle tijde. En zo raakte ik langzaam maar zeker mijlenver verwijderd van mijn ware zelf. Ziekte bracht me uit-eindelijk gedurende jaren tot stilstand. Wat wilde ik graag de verantwoordelijkheid bij de anderen leggen. De anderen maakten het mij al die tijd lastig met hun verwachtingen, dacht ik. Gelukkig gingen mijn ogen open. Ineens besefte ik dat de enige die het mij lastig maakte ikzelf was en mijn illusie rond "voldoen en liefde". Mijn drang naar "geliefd" zijn was niet meer dan een veruitwendiging van mijn gebrek aan zelfliefde. Nu weet ik beter.... We zijn het waard om trouw te zijn aan onszelf. Dat heet zelfliefde. |
© Elfie Kristiana - tekening 2020
|
De ander mag verwachtingen hebben, waarom niet.
Hoe ik ermee omga daar ben ik verantwoordelijk voor en niet die ander.
Ondertussen ben ik al een aantal jaren genezen en ben ik een geoefende "zelfvoeler". (figuurlijk alhoewel ook letterlijk ;-) )
Wat ik nu mag oefenen en ik geef toe dat ik het nog altijd wat lastig vind met momenten,
is het zonder schuldgevoel stellen van grenzen als iets in mij zegt dat het niet helemaal lekker zit.
Doordat ik steeds meer mensen leer kennen, doordat ik wat meer "out of the box" ben gaan leven en denken kom ik iets vaker in situaties terecht waarbij ik dit mag oefenen.
Grenzen stellen ervaarde ik als iets negatief, maar dat hoeft het absoluut niet te zijn.
Door grenzen te stellen zijn we respectvol naar onszelf toe en helder naar de ander. Dat geeft uiteindelijk een vorm van rust.
Eigenlijk gaat dit over authentiek durven zijn.
Dat is mijn BERGTOCHT NAAR DE ZIEL.
Hoe ik ermee omga daar ben ik verantwoordelijk voor en niet die ander.
Ondertussen ben ik al een aantal jaren genezen en ben ik een geoefende "zelfvoeler". (figuurlijk alhoewel ook letterlijk ;-) )
Wat ik nu mag oefenen en ik geef toe dat ik het nog altijd wat lastig vind met momenten,
is het zonder schuldgevoel stellen van grenzen als iets in mij zegt dat het niet helemaal lekker zit.
Doordat ik steeds meer mensen leer kennen, doordat ik wat meer "out of the box" ben gaan leven en denken kom ik iets vaker in situaties terecht waarbij ik dit mag oefenen.
Grenzen stellen ervaarde ik als iets negatief, maar dat hoeft het absoluut niet te zijn.
Door grenzen te stellen zijn we respectvol naar onszelf toe en helder naar de ander. Dat geeft uiteindelijk een vorm van rust.
Eigenlijk gaat dit over authentiek durven zijn.
Dat is mijn BERGTOCHT NAAR DE ZIEL.